نقل است که رسول اکرم(ص) پسری به نام ابراهیم از ماریه قبطیه داشت. او در هجده ماهگی یعنی هنوز به سن دو سال نرسیده بود که از دنیا رفت. رسول خدا(ص) در کنار جنازه فرزندش نشسته بود و اشک می ریخت، بعضی از اصحاب که در محضرش بودند عرض کردند: یا رسول الله! شما ما را امر به صبر در مصائب می فرمودید: اینک خودتان ناراحتید و دارید گریه می کنید؟ آن حضرت فرمود:

«القلب یحزن و العین تدمع و لانقول مایسخط الرب»

دل می سوزد و چشم می گرید، اما چیزی نمی گوییم که موجب خشم خدا گردد. (1)

آری مساله صبر و رضا به قضای الهی که مقتضای عقل و ایمان است، هیچ گونه تنافی با حزن و اندوه و گریه در فراق عزیزان که مقتضای طبیعی انسان و بعد عاطفی اوست، را ندارد.

اما باید از چارچوب عقل و منطق و اعتدال خارج نگردد.