سال پیش که کارت اهدای عضو می گرفتم با خودم فکر کردم که پیوند اعضای ما - در زمانی که دیگر مرده ایم و درواقع آن عضو به کارمان نمی آید- خیلی هم گذشت کردن به حساب نمی آید. وقتی آدمی از دنیا می رود، علی الاصول آنچه برایش می ماند و یادش را زنده نگه می دارد، یادگاری هایی است که از خودش باقی گذاشته. اگر آن فرد اهل ورزش باشد، به عنوان فردی شاخص در عرصه ورزش، حتما افتخاراتی به یادگار گذاشته است. یا اگر هنرمند باشد، آثار هنری اش یادگارهایی هستند که از او باقی می مانند. اما از همه اینها ارزشمندتر برای یک انسان، به یادگارگذاشتن بخشی از جسم خودش در جسم و جان فرد دیگری است که حیاتش وابسته به آن عضو است. این کمترین کاری است که ما به عنوان یک انسان در قبال حیات فردی دیگر، در هنگامه ممات خودمان می توانیم انجام دهیم. پس این نیاز به گذشت ندارد، میل به جاودانگی در ما، می تواند مشوق ما باشد و البته نیاز به اندکی فرهنگ سازی هم هست، تا مردم فکر نکنند اگر خواستند اعضای عزیزشان را هدیه کنند، با این کار بدن عزیزشان تکه تکه می شود. باید به مرور این فرهنگ بین مردم به وجود بیاید که با اهدای عضو نزدیکانشان، از آن عزیز یادگاری خواهد ماند که به فردی دیگر زندگانی می بخشد.