روز گذشته آتش بسی 12ساعته میان حماس و اسراییل برقرار شد؛ آتش بسی که به نفع مردم غزه است و به بهبود حداقلی وضعیت آنها منجر می شود. اما وضعیت غزه به صورتی است که نیروهای مقاومت و حماس برای پذیرش آتش بس دو مشکل دارند. در اولین مورد آنها می گویند چه تضمینی وجود دارد که در زمان آتش بس، مناطقی که اسراییل اشغال کرده به جای اول خود بازگردند. یعنی حماس آتش بسی می خواهد که طبق توافقی عادلانه صورت گیرد. درخواست دیگر حماس برداشتن تحریم ها و شکسته شدن حصر است. مردم غزه در یک محیط جغرافیایی محدود متراکم شده اند؛ محیطی که یک سر مرز آن به اسراییل ختم می شود و بخش کوچکی از مرز آن به مرز رفح. ساکنان غزه از سوی مصر و اسراییل در محاصره کامل هستند. در چنین شرایطی حماس می خواهد در پی آتش بس فرصتی برای سروسامان دادن به زندگی مردم وجود داشته باشد. متاسفانه در مصر تحولاتی اتفاق افتاده که این کشور را در مقابل مردم غزه بی مسوولیت کرده است. مصر همیشه و حتی در زمان «حسنی مبارک» مسوولیتی را در قبال غزه برعهده گرفته بود و از آنها حمایت می کرد. این کشور به محض درگیری های کوچک در غزه با استحکام سعی می کرد مشکل را حل کند. مصری که در طول تاریخ این کشور، با هر گرایش و حکومتی حامی مردم غزه بود امروز به طرز مضحکی بی طرف شده است. در چنین شرایطی حماس شروط بحقی را برای آتش بس مطرح کرده است و میانجی گر ها و کشورهای تاثیرگذار در این بحران باید به آن رسیدگی کنند. اما از آن سو اسراییل نیز با آتش بس مخالف است. برای دلیل مخالفت اسراییل با آتش بس باید به تجربه درگیری های اسراییل در منطقه توجه کرد. اسراییل یقینا بدون فشار بین المللی دست از جنگ برنمی دارد. آنها به اقدامات وحشیانه و جنایتکارانه عادت دارند. در چنین شرایطی و در حالی که جنگ همچنان ادامه دارد، تنها زیر فشار افکارعمومی و مخصوصا فشار آمریکا امکان پایان این تجاوز وجود دارد و آنچه امروز وجود دارد، فقدان این امر است.