فوت آیت الله مهدوی کنی را می توان درگذشت دومین شخصیت متعادل و همه جانبه نگر طی یک سال اخیر دانست؛ پس از حبیب الله عسگراولادی حالاآیت الله مهدوی کنی از میان ما رفته اند؛ فردی که نقطه اتکایی برای جامعه سیاسی و رجال ریشه دار و مبارز ما به حساب می آمدند.

این درگذشت را می توان ثلمه ای بر جامعه خواند چه آنکه آیت الله مهدوی کنی مصداق حقیقی از دنیا رفتن عالمی است که در روایات آن را ثلمه ای بر دین می خوانند.

همه ایشان را به عنوان چهره ای منصف و انقلابی از جنس امام می شناختند و این در حالی است که حضرت امام (ره) نیز منش خاص و فروتنی ویژه ای نسبت به ایشان داشتند. این درگذشت بیش از همه مایه تاسف است چون جامعه ایران استوانه ای را که به شدت در این روزگار به آن نیازمند بود از دست داده است. ایشان هیچ گاه مصالح انقلاب و نظام را پیش پای اهداف کوتاه مدت و دنیایی حتی به نام جمهوری اسلامی فدا نکردند.

در این برهه امیدواریم که منش و راه ایشان تداوم یابد و افراد و چهره های دیگر ایشان را به مثابه الگویی درنظر گیرند که از تندروی ها پرهیز کرده و بیش از پیش به اصل و جوهر انقلاب پی ببرند.

در این باره گروه های سیاسی باید این نکته را در نظر گیرند که دعواهای سیاسی به دین و مبانی نظام ارتباطی ندارد؛ بنابراین نام دین بر آن نگذارند و از روزی که مردم به این حقایق پی برند بترسند.

به عنوان استاد دانشگاه این ضایعه را تسلیت می گویم.