«وقتی حصر اصفهان توسط تیمور شکسته و لشکر تیمور وارد شهر شد، همه را قتل عام کرد و هیچ کس زنده نماد جز زاینده رود؛ زاینده رودی که غرق خون بود.» میرخواند تاریخ نگار می نویسد: «اما زنده بودن زاینده رود بس بود تا دوباره در دوران صفوی مردمان اصفهان زنده شوند.» چندروزی است که مردمان اصفهان با زنده شدن زاینده رود عمر دوباره گرفته اند.

پس از 300روزی خشکی بستر رودخانه در آخرین ساعت های چهاردهمین روز آبان ماه و در دل تاریکی شب، آب در بستر خشک زاینده رود جاری شد و شادی و سرزندگی را برای مردمان دیار نصف جهان سوغات آورد؛ مردمانی که شادی، نشاط و سرزندگی آنها در طول تاریخ با جاری بودن آب در رودخانه زاینده رود عجین شده است.