اصغر از آبادی خودش دور شده است، حدود یک فرسخ، یا کمترک. یکه وتنها لب جویی کم عرض و پرآب از قنات هایی دوردست که از رشته کوه های بی نام دشت های خراسان- حوالی سبزوار- سرچشمه می گیرد، چنبک زده است. موتورش آن ورتر، کنار راه خاکی، روی جک یک شانه شده و خورجینی خالی و سبک، روی ترکش مثل جسمی بی جان و لخت، آویزان افتاده است.

اصغر هیچ کاری نمی کند، کاری ندارد که بکند، جز نگاه کردن به آبی که بی تفاوت به او و همه چیز، راه خودش را گرفته و پرشتاب می رود، انگار از چیزی می گریزد، آب هراسان و رم کرده می دود.