آخر تعزیه است، دودست عباس(ع) را انداخته اند، آبی در مشک نمانده، سبزپوشان را تارانده اند، «شمر» غره از پیروزی، گرزبه دست و رجزخوان دور می گردد؛ با همان لباسی که وقتی فیلم ها هنوز سیاه و سفید بود هم، همه می دانستند رنگش قرمز است. جسارت صدای شمر هوای تگری اول یک صبح پاییزی را مانند پیراهنی پوده می درد. شمر 61ساله باید کار ابوالفضل خوان را تمام کند؛ آن هم با گرز یا همان عمود آهنینی که در مقتل ها آمده است. مردم سرمازده که آخر نمایش برایشان از روز روشن تر است، باز همان طور به صحنه ای هزارساله زل زده اند؛ با نمی در چشم. اما شمر با زانوزدنش، همه حساب ها را به هم می زند، شاید برای اولین بار در تاریخ...