هوا گرم بود. یکی از شب های رمضان سال92شمسی. عرض کوچه ای را در خیابان «جردن» به آهستگی طی کردم تا به پلاک مورد نظر رسیدم. دقایقی بعد، پا به خانه «سیدمحمداحصایی» گذاشتم. در این دیدار، قرار بود درباره مسایل مختلف بحث کنیم. صحبتمان از نقاشی و نقاشیخط شروع شد و به موضوعات و مسایل روز رسید. گفت وگوی ما از مسیرهای مختلفی عبور کرد. مسیرهایی که گاه با خاطره ای خوش همراه بود و گاه ناخوش. اما هر چه بود، مرور نیم قرن - بخش هایی از تاریخ هنر مدرن ایران- از نگاه یک «شاهد»بود. در تمامی طول گفت وگو او به دقت وقایع را بیان می کرد. ذهن تصویرگر او همه وقایع را با جزییات در خود نگاه داشته بود. او از معدود هنرمندانی