من هیچ وقت از تماشای فیلم «کازابلانکا» (ساخته مایکل کورتیز، محصول 1943) سیر نمی شوم.

هر بار نکته تازه ای در این فیلم پیدا می کنم: فیلمی که طی 70 سال گذشته همواره در راس فهرست بهترین فیلم های منتقدان سینمای جهان جا داشته است.

به راستی چه کسی تصور می کرد که روزی «کازابلانکا» مبدل به یکی از گنجینه های ملودرام هالیوود شود؟ مطمئنا، نه بازیگرانی که حین ساخت فیلم از سناریوی آن انتقاد می کردند و نه نویسندگانی که حین انتقاد بازیگران مشغول نگارش و بازنویسی سناریو بودند، هیچ کدام به موفقیت فیلم باور نداشتند. «کازابلانکا» از آن دسته فیلم هایی است که همه چیز در آن به درستی جا افتاده: حتی تاثیرات