«بازدم» یک رمان تلخ است، اما تلخی اش از جنس خاص خودش است. شاید تعبیر من این باشد که هر جا مقداری زنانگی چاشنی اثری باشد زهرهای موجود در آن، خود به خود خنثی می شود. زبان یارمحمدی البته زبان زنانه ای نیست، اما پرداختن به جزییات اثرش پرداخت زنانه ای دارد. دقت و انتخابی که از یک زن و درونیاتش بر می تابد بی شک چینش شخصیت ها و اتفاقات متن را متفاوت می کند و این در کنار همه تلخی های بازدم به شدت دوست داشتنی اش می کند. آدم هایش برایت آشنا و فامیل و دوست حتی اگر شبیه شان هم ندیده باشی جوری نوشته شده اند که باورشان داری. آدم های در آستانه تصمیم های بزرگ زندگی، مثل مهاجرت، جدایی یا در آستانه باورهای سخت