آرشیو سه‌شنبه ۱۹ اسفند ۱۳۹۳، شماره ۲۲۵۷
علم
۱۰

احترامش در دل ها جاودانه است

فریدون سحابی ( استاد دانشکده فنی دانشگاه تهران)

نام مهندس «محمدحسن نبوی» را از اوایل تاسیس سازمان زمین شناسی (که تقریبا مقارن با فراغتم از گروه زمین شناسی دانشگاه تهران بود)، به دلیل حرفه مشترکمان، زیاد می شنیدم. فعالیت های سازمان، با انجام کارهای نو و تهیه گزارش هایی در مورد زمین شناسی مناطق مختلف ایران آغاز شد از جمله: چینه شناسی پالئوزوئیک در البرز مرکزی که طی آن «ماسه سنگ های قرمز قدیمی» به «سازند لالون» و سن آن هم از دوونین به پرکامبرین اصلاح شد. نام های «روتنر» و «نبوی» روی این گزارش و نقش آنها در انجام این کار بزرگ، بدون دیدنشان، برایم احترام انگیز بود. سال ها بعد که فعالیت های سازمان زمین شناسی، سامان و رونق گرفت و کارهای باارزش و اصیل زیادی به همت مدیریت قابل آن، مرحوم مهندس «نصرالله خادم» انجام شد، ظرفیت و کارایی عملی-کاربردی مهندس «نبوی» هم، بیشتر و بیشتر فعلیت و بروز یافت. در سال های75-1374، در ارتباط با منابع و تامین آب، در شمال و غرب سمنان، نقشه 1: 100000 (یک به صدهزار) زمین شناسی سمنان، راهنمای خوب و عصای خوشدستی برایمان بود. بی گزاف، در هر بار مراجعه، به پاس کار باارزش «نبوی»، یادش در ذهن و احترامش در دل می نشست. در سال های بعد، طی همکاری با فصلنامه علوم زمین، «نبوی» را بیشتر شناختم و با خصلت های انسانی او از نزدیک آشناتر شدم. «نبوی» به حق از پیشکسوتان زمین شناسی ایران است که با ایران و زمین شناسی آن، به خوبی آشناست. او هم به ایران و هم به زمین شناسی، آنچنان پیوسته و درآمیخته است که جداکردنش از این دو ممکن نیست. امروز شناخت من از «نبوی» این است که او همه چیز را برای ایران و زمین شناسی را هم برای ایران می خواهد و این چقدر زیبا و پرارج است.