اینکه صنفی مثل سازمان نظام پزشکی به نگاه موجود در سریالی معترض است، فی نفسه بد نیست. چون اساسا وظیفه هر صنفی، دفاع از حق و حقوق اعضایش است. منتها شکل درست این است که این اعتراض شکل جنگ به خود نگیرد. اگر بخواهیم نمونه موفق چنین موقعیت و تعاملی را مثال بزنیم، قطعا عملکرد تیم مذاکره هسته ای و جناب آقای ظریف قابل تقدیر است. اینکه دوطرف با نگاه های متفاوت، روبه روی هم نشستند و بعد از طرح دیدگاه و خواسته های خود درباره مصادیق و مفاهیم مورد نظرشان بحث و مذاکره کردند که درنهایت شاهد بازی برد- برد شدیم. اما اگر طرفین بدون ایجاد دیالوگ، فقط حرف خودشان را می زدند، بدون اینکه حرف طرف مقابل را بشنوند آن وقت فقط شاهد مونولوگ بودیم که در واقعیت جنگ راه می افتاد. در موقعیت جنگ دیگر نتیجه مطلوب طرفین به دست نمی آید. چون در فضای جنگی همیشه، یک طرف پیروز و طرف دیگر بازنده است. ما در سینما و تلویزیونمان گاهی اوقات شاهد چنین اعتراضاتی بودیم که فلان صنف یا یکی از اقوام کشورمان و... به محتوای سریال یا فیلمی نقد داشتند. اما کمتر اتفاق افتاده که در این مسیر دوطرف، یک طرف گروه سازنده فیلم نظیر کارگردان و فیلمنامه نویس و طرف دیگر معترضان رو در رو در میزگردی مثلادر تلویزیون یا رادیو یا روزنامه ها مقابل یکدیگر بنشینند و در برابر مردم دیدگاه ها و نظرات خود را مطرح کنند. چون حتما در آن فضا براساس قواعد دیالوگ به درک جدیدی از دیدگاه های یکدیگر می رسند و قطعا در دراز مدت مسایل حل می شود. بنابراین به نظر می رسید باید فضا را برای دیالوگ باز کنیم. چون هنرمند کار خودش را انجام می دهد و پزشکان هم کار خودشان را. مثلادر سینمای آمریکا، هم درباره رییس جمهور فیلم می سازند و هم درباره پلیس و خلافکاران. آیا به نظر شما به این آدم ها و نهاد ها خدشه ای وارد شده است؟ مسلما نه. چون همگان معتقدند که باید کار خود را درست انجام دهند و در کار دیگری مداخله نمی کنند.