عجیب است: نقاش بودن و زیر بار نمایشگاه نرفتن. همجوار پدیده های ارنست و دالی و پیکاسوبودن، ولی در پذیرش غربت، وطن را به خواب دیدن. شاهد انفجار ماده و ایده بودن و به تک درختی بسنده کردن. همه چیز را درخت دیدن و نقاش فیگوراتیوبودن. اما عجیب تر، بیشتر اوقات تبسم داشتن است با اقرار به بدبینی عمیق. قرارمان با او، موزه هنرهای معاصر است. در اولین نگاه، سرزنده تر از آن است که تصور می شد. هم شانه با امیرحسین زندی، از دل تاریکی راهروی انتهایی طبقه پایین موزه، بیرون می آید. بعد از احوال پرسی، به جانب اتاق گفت وگو می رویم. زندی شروع می کند به گفتن از اینکه نقاشی های سعیدی بی همتاست و سعیدی می افتد در وصف