جای چنین قانونی در مجموع قوانین کشوری ما خالی بود، حتی زمان اجرای آن هم خیلی دیر است. امیدواریم که با وجود دیر بودن، همین قانون هم با دقت و درست اجرا شود. قانون داشتن یک مساله است و اجرا شدن و پایبند بودن همگان به اجرای آن یک موضوع دیگر است. حتی فکر می کنم اهمیت موضوع دوم کمتر از مورد اول نیست و موضوع بعد این است که مضیق به قانون نگاه نکنیم و تعبیر تنگ نظرانه از این قانون نشود که هر اتفاقی که افتاد بگوییم که این مورد در شمول این قانون قرار نمی گیرد. ما امروز یک اصل مهم در حقوق ارتباطات بین المللی داریم، به نام حق دسترسی و فراتر از آن حق ارتباط و این حق، حق طبیعی شمرده می شود که همه دولت ها موظف به پیشبرد و تامین آن هستند. مهم ترین مسیر پیشبرد این حق امروز، رسانه ها هستند. حق دسترسی به اطلاعات درست است که مسیر های گوناگون دارد، اما شاهراه اصلی آن رسانه ها هستند، رسانه ها باید از آزادی های قانون لازم برخوردار باشند تا بتوانند حق دسترسی عمومی به اطلاعات را تامین کنند. این حق شامل حق جست وجو و جمع آوری و انتشار آزادانه اطلاعات می شود، طبیعی است اطلاعاتی که طبق قانون محرمانه تلقی نمی شوند، سایر اطلاعات را رسانه ها باید حق داشته باشند منتشر کنند. منابع خبری باید با رسانه ها همکاری کنند و پنهانکاری نکنند و از ارایه اطلاعات به آنها دریغ نکنند و به این حق احترام بگذارند. منابع رسانه های ما غالبا دولتی و حاکمیتی هستند، اعم از دستگاه های اجرایی و سایر قوا. بنابراین تحقق این حق، از این منظر مستلزم همکاری و باز بودن منابع خبری برای رسانه هاست. بخش مهمی از حق دسترسی مربوط به اخبار و اطلاعات و تفاسیر و انتشار دیدگاه ها و عقاید می شود که عمدتا از طریق رسانه ها می تواند تحقق پیدا می کند.