مفهومی در تحلیل درام وجود دارد که به «کنش سراسری» معروف است. اینکه یک متن دراماتیک در نهایت می خواهد با مخاطبانش چه کند؟ چه اثری روی آنها بگذارد؟ با ادراکات و عواطف و نگاه آنها به پیرامون چه کند؟

تشخیص و تحلیل درست این مفهوم در یک متن، راهگشای همه آن چیزهایی است که مثلادر تئاتر منجر به اجرا می شود. یک اجرای درست از یک متن نمایش منوط به فهم و تشخیص درست در کنش سراسری آن است.

اما جالب اینجاست که نباید این کنش سراسری را بازی کرد! بلکه باید با انتخاب فعالیت های درست و کنش های فرعی و اجرای درست لحظه به لحظه یک متن، کم کم کنش سراسری را به جهان مخاطب منتقل کرد.

در پایان، مخاطب به ادراک و فهمی از متن می رسد که از رهگذر هزارویک عنصر دیداری و شنیداری و عوامل به دست آمده است. اما در کنار این عوامل موثر در یک اجرای درست، نقش بازیگران انکارناشدنی است.

بازیگر بد، بازیگر زیاده خواهی است که فقط می خواهد«نقش» او پررنگ تر شود، دیالوگ های بیشتری ادا کند، بیشتر دیده شود، زیباتر به نظر برسد و بیشترین تمرکزش در قسمت تماشاگران است! فارغ از اینکه همه این کارها آیا در جهت تحقق کنش سراسری است یا صرفا پاسخگوی چند لحظه از یک کلیت است؟

مصالح عالیه یک کشور، حکم همان کنش سراسری را دارد. باید آن را فهمید و در جهت تحقق آن کوشید.

اگر ادراک درستی از یک متن وجود نداشته باشد به اجرای درستی هم منتهی نمی شود. بماند که همیشه بین ادراک و اجرای آن فاصله ای است که رفع آن به مدد سال ها مطالعه و کار عملی به دست می آید.

ویژگی تیم مذاکره کننده هسته ای فقط در همین زمینه است: ادراک درست از شرایط جهان و ایران و انتخاب کنش های درست و موثر که به سمت تحقق اهداف عالیه حرکت کند. از خود می پرسم علت پیروزی در این توافق چیست؟ آیا «کنش سراسری» تغییر کرده است یا بازیگران تواناتری به اجرای لحظه به لحظه درام مذاکرات مشغول بوده اند؟ تا آن موقع، به احترام این بازیگران بلند می شویم و خسته نباشید می گوییم.