در روزگاری که موسیقی، آن هم موسیقی دستگاهی، گوشه عزلت گزیده است و این خلوت را به تماشای این عرصه حاجتی نیست، گاهی پرداختن به اصالت بدون بررسی هیچ گزینه دیگری، خوشایندتر است؛ اصالتی که هر چه از بکر بودن آن دورتر می شویم به بی نظمی می رسیم و سرانجام برای پیدا کردن اصل آن باید سال ها بکوشیم. شاید پرداختن به شیوه نوازندگی و آهنگسازی استادان قدیم موسیقی دستگاهی و بازاجرای آثار ایشان را تکرار مکررات بدانند، ولی همه کارشناسان عرصه هنر، این تکرار را برتر از هر نوع نوآوری بی مطالعه و نازیبا می دانند.