بسیار شنیده ایم که اقتصاد ایران به دلیل وابستگی تاریخی به درآمدهای نفتی از چابکی لازم برای حضوری ثروت آفرین در عرصه های جهانی برخوردار نیست. وابستگی به نفت و تامین منابع مورد نیاز کشور از این نعمت خدادادی نه تنها بر قدرت فکر و اندیشه ما که می تواند منشا تولید ثروت باشد تاثیر منفی گذاشته بلکه به عنوان محرکی قوی در استفاده نامطلوب یا بهتر بگوییم مخرب از منابع در اختیارمان عمل کرده است. البته در وهله اول اشکال از نفت و منابع ارزی حاصل از آن نیست؛ چراکه مصادیق موفقی را از کشورهای دارای ذخایر غنی نفت نظیر نروژ و کانادا می توان مثال زد که با وجود بهره مندی از این منبع غنی اما به واسطه درک درست از مفهوم توسعه در به کارگیری منابع حاصل از نفت در اقتصادشان با فکر و اندیشه عمل کرده اند.