چند سالی است که در بین اهالی سفر، نام خانه هایی پیچیده که حال و هوای بومی و سنتی دارند و میزبان گردشگران داخلی و خارجی هستند؛ خانه هایی با حوض میان خانه و دیوارهای خشتی، چهارطاقی های کاهگلی، رختخواب پیچ و مخده با گلیم و پلاس روی زمین، با بوی آبگوشت میزبانی و همراهی آدم هایی همه اهل دل، از جنس مهربانی و خاک، به رنگ شلیته و تنبان، با عطر دم نوش نعناع و نسترن و خلاصه هر خانه داستانی داشت که میهمانان خانه را ساعت ها و روزها پاگیر می کرد. آنچه به عنوان اقامتگاه های بومی یا بوم گردی در ایران شناخته شده است، تاریخچه ای 12 ساله دارد. از سال 1382 که اقامتگاه آتشونی، در روستای گرمه (شهرستان خور و بیابانک)