شرح قصیده درد، نزد اوست که خود شفاشناس ایام فراق و امید و تغزل است. او بزرگ است به قدر احترام و احترام قدری که به قیمت نیاید. عیار عاشقی همین است به ترازوی تشخص که نام اش زینت زندگی است:

به ایامی که بسیاران در باب وجود وی واژه ها آورده اند به مسلک معنا و دعای دانایی، من هم در قفای مشتاقان، حیرانم از حلول حنجره او و گوش به شرح شعله ور عشق سپرده ام، بلکه باران حضور و حلاوت ملکوت نصیب ما شود!

محمد، این رضای قلوب، شجره شفای مجروحان، که خود هم شارح بی همتای مهر و محبت است، هم به ما یاد داده که تسلیم درد و شکست نشویم! مردامردی که نیک نشسته به ایام و خوش برخاسته به روزگار، چندان که نیکان... خاستن از وی آموخته و خوش اندیشان از ایشان به رسم رهایی!

پس بلااز وی دور بگردد به دعای دردشناسان. پس شفا به وی باز آید به اراده پروردگار. پس محبت ربنا ببارد بر ایشان به نغمه مرغ سحری!