بر هر حال هر صدای رسایی تاثیر خودش را دارد. مطمئنا در آن سال هایی که معلمی در دانشکده های تئاتر وجود نداشت تا دانشجویان را با هنر تعزیه و هنر شبیه خوانی آشنا کند ایشان یکی از اساتیدی بود که در این راه همت گذاشت و این مقوله را پیگیری می کرد و آموزش می داد. چه از طریق آثارش و چه از طریق دعوت شبیه خوانان و تعزیه خوانان سر کلاس یا برگزاری سمینارها و برنامه های مختلف. ضمن اینکه همتی به خرج داده و خیلی از نسخه های تعزیه را گردآوری کرده بودند و اقدام به انتشار این متون کردند. همه اینها اهمیت دارد. من متاسفانه نزدیکی زیادی با ایشان نداشتم. فقط آن وقت ها که اطراف دانشگاه تهران زندگی می کردند یکی دو بار به منزل شان رفتم و یکی دو بار هم در سمینارها ایشان را ملاقات کردم. به نظرم خیلی آدم پیگیر و علاقه مندی بود و مطالعات زیادی داشت. بسیاری از کارها را هم علاقه مند بود انجام دهد که به نظر می آید شرایطش فراهم نشد اما تا همین جا هم تاثیرگذار بودند. همان طور که گفتم بعد از انقلاب وقتی به معلمانی که در دانشکده ها تدریس می کردند نگاه می کنیم، جز ایشان کسی را نمی بینیم که روی فرهنگ آیینی و نمایش های آیینی کار کرده باشند و آموزش بدهند. نمی گویم شبیه خوانی یاد می دادند اما ارزش های هنری و معنوی این رشته را شناخته بودند و عرضه می کردند. ضمن اینکه خیلی ها را هم تشویق کردند. تعداد زیادی کار پژوهشی به تشویق ایشان انجام شد. آدم دقیقی بود و نکته سنج و به همین دلیل روی کاری که دانشجو به عنوان پژوهش انجام می داد خیلی حساس بود.