اگر بخواهم به دلیل مسئولیتم در سی وچهارمین جشنواره جهانی فیلم فجر، خلاصه و موجز از ویژگی های این دوره یاد کنم، در وهله نخست به نظرم دو نکته مهم برجسته و قابل تشخیص اند؛ دو موردی که درعین استقلال با هم عجین شده اند. اول؛ نوع چیدمان و قرارگرفتن افرادی که کارهای اجرائی جشنواره را انجام دادند. در این مسیر از حضور مدیریت های دولتی پرهیز شده. درعوض افرادی که در این دوره جشنواره دستی بر آتش دارند، خود اهل هنر هستند؛ یا سینماگرند یا منتقد فیلم. مثلاهومن بهمنش، فیلم بردار سینما، برای قاب های عکس ها، طراحی نور کرد یا چندی قبل داوود امیری طراحی نور راهروهای «چارسو» را عهده دار شد. به نظرم برای نخستین بار است که در اجرا و فراهم آوردن مقدمات جشنواره، نگاه ها تخصصی شده؛ موردی که در گذشته کمتر شاهدش بودیم. به همین دلیل در ادوار گذشته اغلب نظاره گر میزانی از بی ریختی در فضاسازی ها و دکورسازی ها بودیم.

دوم؛ اینکه فکر نمی کنم هیچ گاه جشنواره، فضای برگزاری خود را دست کم یک ماه قبل در اختیار داشته باشد. دست کم دو، سه روز قبل یا درنهایت یک هفته قبل می تواند مکان را در اختیار بگیرد. البته طبیعی هم هست. چون به هر حالت تعطیل کردن پردیسی مثل «چارسو» یعنی میلیون ها تومان ضرر. چون در این مدت فروش روزانه مغازه ها قطع می شود. ولی خوشبختانه پردیس «چارسو» به مدیریت محی الدین صانعی از پنجم فروردین ماه – فارغ از اتفاقاتی که دو ماه و نیم قبل تر هم در این جا افتاد – تا امروز یعنی حدود یک ماه در اختیار ما قرار گرفته است تا در آرامش کارها به سرانجام برسد. واقعیت این است به اصطلاح تمام قد مدیریت و همکاران پردیس «چارسو» با جشنواره جهانی فیلم فجر همکاری کردند. این میزان از هماهنگی و تعامل میان برگزارکنندگان اجرائی و محتوایی فقط حاصل نگاه فرهنگی درست است و معتقدم در این زمینه اتفاق میمونی رخ داده است که امیدوارم تداوم داشته باشد.