«امیدم! همسر خوب، همدم بد، اهورایی ذات اهرمنی داد امیدبخش یاس آور پرحرف حرف نشو خون گرم پرجوش وخروش یخ کن... خوش نواز بد سرزنش جو به جور همیشه یک جور دربرهم شلوغ پلوغ قروقاطی، عزیزی که تو را نمی توانم تحمل کنم و دنیا هم بی تو تحمل ناپذیر است و؟ »

و این بیست ونهمین نامه علی شریعتی است که ناتمام مانده است خطاب به پوران عزیزش که بارها تصدقش رفته است و گله کرده که چرا کاغذی به او نمی نویسد.

چرا پوران پاسخش را نداده و او را چندماه بعد از ازدواج در پاریس تنها گذاشته است. اما 29 نامه علی شریعتی از پاریس به مقصد مشهد هیچ گاه به دست پورانش نرسیده است، چون شریعتی جوان، شریعتی اواخر دهه 30 شمسی یادش رفته آن همه قربان صدقه و گاه طعن و کنایه را برای پوران پست کند.