واقعیت این است که آنچه که ما انتظاراش را داشتیم در رقابت های امسال یورو ندیدیم. خیلی ها دوست داشتند ببینند فوتبال چه چیز تازه ای برای عرضه کردن دارد و آیا فوتبال همچنان در مدار پیشرفت حرکت می کند یا تیم هایی که از تاکتیک های ضد پیشرفت تبعیت می کنند در جایگاه بالاتری قرار می گیرند؟ آنهایی که نگاه تیزبینی در این زمینه دارند تا به اینجا به جواب سوال های خود رسیده اند.

نقطه قابل تامل رقابتهای امسال یورو این است که حتی تیم های صاحب سبکی مثل آلمان که در جام جهانی گذشته گام های موثری در جهت پیشرفت فوتبال برداشته بودند برای این که در دام فوتبال تخریبی و دفاعی دیگر تیم ها گرفتار نشوند، از روش های حریفانشان استفاده کردند.

یورو 2016 به ما گفت انتظار این که در آینده ای نزدیک سبک های جدید تری از فوتبال ببینیم یک انتظار نابجا است. طیف وسیعی که به دنبال جام و نتیجه هستند در چند سال گذشته تلاش های زیادی کردند که نبض پیشرفت فوتبال را قطع کنند و اتفاقا موفق هم بودند.

شما می بینید در لیگ برتر انگلیس تیمی مثل لستر قهرمان می شود یا در کوپا آمریکا، تیم ملی شیلی با یک تاکتیک تخریبی مقابل آرژانتین به موفقیت می رسد. مثال بارز دیگر در لیگ قهرمانان اروپاست که اتلتیکو مادرید با اتکا به شیوه های دفاعی تا فینال بالامی رود و رئال مادرید اگر قهرمان می شود به این خاطر است که در بازی پایانی از همان شیوه اتلتیکو برای مقابله با این تیم استفاده می کند.

در همین رقابتها، شما در چهره چهار تیم راه یافته به فینال نشانه هایی از نمایش سبک های امیدوارکننده برای آینده نمی بینید. در مقابل نقطه مثبت این تورنمنت موفقیت تیم هایی است که از روح همبستگی بالایی برخوردار هستند. تیم هایی نظیر ولز، ایسلند، ایتالیا، پرتغال، فرانسه و آلمان با اتکا به همین روح همبستگی تیمی خود را از دیگر تیم ها متمایز کردند و در ادامه هم همین ویژگی نقش بالایی در معرفی تیم قهرمان خواهد داشت.