هیچ شده است در فرار از هرم گرمای روز کویر، خود را در غروب روزی تف زده رسانده باشی به یکی از شاخه های بینالود و در دل جنگل رو به قله ای رفته باشی تا برسی به یک روستای خنک کوهستانی و در آنجا تن خسته را رها کرده باشی در کنار «سیب خانه» ای و تو را خواب در ربوده باشد و از سرمای نیمه شبی از خواب پریده باشی، غرق در شبنم، صدای رود، بوی سیب خانه و خنکای شب، هیچ شده است؟

وقتی جایزه نخل طلایی را آن هم در پنجاهمین سال تولدش (برگزاری فستیوال کن) که این همه چراغان کرده بودند، در دست عباس کیارستمی گذاشتند، جانم در کنار سیب خانه ای از خواب پرید. انگار درصدد بودم که جهان را صدا کنم که: «ما، هم وطنان عباس،