از علی حاتمی هرچه بگویم کم است. هر واژه با بار معنایی نیکی را می توان در وصف او استفاده کرد. او انسانی مهربان و نازنین بود که عاشق هنر و فرهنگ ایران بود و اعتماد بسیاری به موسیقی ایرانی داشت و اگر عرض زندگی، که معمولا به کسی فرصت نمی دهد به او مجال می داد موزیسین خوبی هم می شد. حاتمی در انتخاب موسیقی یکی از باشعورترین کارگردان های تاریخ سینمای ماست و تمامی فیلم هایش موسیقی زیبا، اصیل و پرمحتوایی دارد و کلام ها و دیالوگ هایش همانند شعر است. نخستین دیدار من با آقای علی حاتمی در زمان انتخاب موسیقی فیلم «سوته دلان» بود.

آن زمان آقای هوشنگ ابتهاج سرپرست برنامه گل های رادیو بود و علی حاتمی آمده بود یک سری موسیقی ایرانی برای فیلمش انتخاب کند که یکی از کارهایی که انتخاب شد تصنیف «چهره به چهره» اجرای جشن هنر شیراز ما بود.

این آشنایی ادامه پیدا کرد تا فیلم حاجی واشنگتن که موسیقی اش را به محمدرضا لطفی سپرد که من در آن نوازنده و خواننده بودم. موسیقی فیلم مادر را هم ارسلان با گروه کامکارها ساخت. بعد از این همکاری ها و مشورت هایی که با من برای انتخاب موسیقی فیلم هایش انجام می داد، موسیقی فیلم جهان پهلوان تختی را به من سپرد و ما 10 الی 15 اتود مختلف را هم در استودیو با دف، ضرب زورخانه و سازهای کوبه ای ضبط کردیم تا آنها را به موسیقی فیلم اضافه کنیم ولی متاسفانه اجل مهلت نداد و حاتمی از میان ما رفت.

او همیشه می گفت: «شما 50 سال دیر و 50 سال زود به دنیا آمدی. اگر 50 سال زودتر به دنیا می آمدی در ردیف میرزاعبدالله ها و خانواده فراهانی بودی و 50 سال زود به دنیا آمدی چراکه شنونده هایت را 50 سال بعد پیدا می کنی.

الان مردم در شنیدن موسیقی بدسلیقه شده اند و بعد از یک آشفتگی فرهنگی یک رنسانس فکری رخ می دهد، جهان آرام می شود و مردم می اندیشند که باید دچار یک تحول فکری شوند و آن موقع است که شما شنونده هایتان را پیدا می کنید. انتظاری نمی رود در این دوره که موج جنگ و خشونت جهان را فراگرفته کسی موسیقی معرفتی و عاطفی گوش کند.»