متاسفانه هر ساله شاهد از دست رفتن بزرگی از بزرگان فرهنگ مان هستیم که: «مرگ در هر حالتی تلخ است» و البته از این حقیقت راه گریزی نیست که «اگر مرگ داد است بیداد چیست/ زداد این همه بانگ و فریاد چیست». یک سال مشکاتیان کوچ می کند، در سال دیگر لطفی از میان مان می رود و امسال نیز عباس کیارستمی. از دست دادن بزرگانی که اگر بخواهیم بدون اغراق به هر کدام شان نگاه کنیم در هنر خود استادی بی نظیر بودند و در اوج قله هنری خود و با سبکی مختص به خود می زیستند، ضایعه بزرگی است. بزرگانی که پدر پیر فلک باید سال ها صبر کند تا مادر گیتی مانند ایشان را بزاید. به این نکته نیز باید اشاره کنم هنرمند زمانی به مرتبه والامی رسد که هنرش به زعم حافظ «مقبول طبع صاحب نظران می افتد.»