فیلسوفان قدیم، اخلاق را مقدمه سیاست می دانستند؛ آنچنان که ابونصر فارابی، غایت دانش ها و ارزش های انسانی را در «سیاست مدن» می جست. با این حال، اخلاق و سیاست در طول تاریخ، تناقضی دیرین و دائمی داشته اند. اخلاق، نه فقط در حکومت های خودکامه قدیم دائما پایمال شده، بلکه حتی در نظام های دموکراتیک معاصر نیز به قربانگاه عملگرایی سیاسی رفته است؛ تا آنجا که برخی گمان کرده اند «سیاست» ذاتا ضد «اخلاق» است.

در جهان امروز، فقدان اخلاق نه فقط در جوامع غیر دینی، مصیبت آفرین است؛ بلکه خشونت های زشت و ننگینی نیز که به نام دین در منطقه انجام می شود، جدایی پوسته دین از حقیقت اخلاقی آن را نشان می دهد. در چنین