همسایه بودیم، بیشتر وقت ها، اول صبح که از درب خانه به قصد مدرسه بیرون می زدم، در حالی که نان بربری به دست داشت، با سرفه های خشک و لبخندی روی لب، توجهم را جلب می کرد، همیشه از خودم می پرسیدم مگر می شود، چهار فصل سال مریض باشی و لبخند روی لبانت بنشیند؟! آخر آن سال ها فکر می کردم، دلیل سرفه ها و چهره بی رنگ و رویش سرما خوردگی است، همسایه مان را می گویم. روز ها، ماه ها و سال ها سپری شد، من بزرگتر شده بودم و او افتاده تر، این اواخر آثار پیری با جشنواره ای از چین و چروک روی صورتش نشسته و به نگاهش عمق بخشیده بود، صرفه هایش هم با شدت بیشتری همچون خنجر دیواره گلو را می خراشید و حرف زدن را برایش سخت تر