درحالی که رنجی ناشناس درونم را می جود خیره به تمام ناشناخته ها همراه ابراهیم وارد شعبه 268 دادگاه خانواده میدان ونک می شویم. «قاضی حسن عموزادی» آماده است تا حرف هایم را بشنود. ناگهان افکارم به دوردست ها می رود. به 10 سال پیش، به 20 سالگی. آن روز را به یاد می آورم که خوش و خرم با دوستانم از یک باشگاه ورزشی در شمال شهر برگشته بودیم. بی دغدغه روی چمن ها نشستیم، گفتیم و خندیدیم. اردیبهشت بود و هوا بوی عشق می داد. از استادهایمان گفتیم، از همکلاسی هایمان، از نمره ها، از امتحان ها، از باقلاپلو و گوشتی که می خواستیم بعد از باشگاه بخوریم و... خلاصه نمی دانم دیگر از چه ها گفتیم که با تمام وجود خندیدیم.