شعر در فرهنگ سرزمین ما یعنی بیان آنچه در درون ما حضور دارد، با آن زندگی می کنیم و در تنهایی موضوع و قصه آن را مرور می کنیم و مونس و یار ما در احوال مختلف است. گاه مانند یک داروی شفابخش آن لکه های تاریک قلب ما را پاک می کند و گاه با قطره اشکی خواندن آن را همراهی می کنیم و دوباره با احساسی نو به زندگی نگاه می کنیم. هر کدام از ما زبان و کلامی از شعر را برای لحظات نابی که احساس مان طلب می کند به زبان و بیانی از شعر در نظر داریم و هم نشینی با آن شاعر را طلب می کنیم.