رادیکالیسم غلیظ، مجالی برای نقد باقی نمی گذارد و این بلایی است که این روزها، گریبان هنر ایران را گرفته. روی سخن این نوشته، تمام کنشگران عرصه هنرهای تجسمی است؛ از مدیران گرفته تا منتقدان، از هنرمندان تا گالری داران و انجمن ها. این روزها افشاگری یا تهدید به افشاگری به رویه ای عام تبدیل شده و کنش میلیتاریستی در راس اقدامات برخی افراد قرار گرفته است. تبعات این مسئله، دامن همه اهالی تجسمی را خواهد گرفت. اما جدا از این خلق و خوی جنگ طلبانه آشفتگی دیگری هم ما را تهدید می کند. اگر از منظر گفتمان بخواهیم موضوع را بررسی کنیم، می بینیم در قبال موضوعات و اتفاقات، برخوردی سینوسی می کنیم و انفعالی تصمیم می گیریم؛ درحالی که تصمیم گیری ها در عرصه فرهنگ و هنر باید با درنظرگرفتن تمام جوانب امر صورت بگیرد و با منتقدان و خبره های هنر ضمن اطلاع از این تصمیم ها هم فکری شود. در قضیه امانت سپاری 60 اثر از گنجینه موزه هنرهای معاصر برای نمایش در برلین و رم، از چپاول گنجینه و تاراج آن و احتمال معاوضه این آثار با نمونه اصل صحبت شد. هرچند رئیس موزه اطمینان داد که خطری، گنجینه را تهدید نمی کند. او گفت با بنیاد بیلر سوئیس برای بسته بندی، مستند نگاری، عکس برداری از کارها و ارسال و انتقال آنها قرارداد بسته. کارشناسان، با عکس برداری X ray و فرابنفش و... می توانند به اصل یا تقلبی بودن کار پی ببرند و این فرایند را به صورت علمی دنبال کنند. شایان ذکر است که این گونه مستندنگاری برای اول بار انجام می شود. کارشناسان امر، در کار مستندنگاری چند مرحله را دنبال می کنند که عبارت است از مطالعات لایه نگاری، مطالعات pigment و مواد معدنی. هر اثر قبل از خارج شدن از موزه، مستندنگاری و اطلاعات آن به شکل تخصصی ثبت می شود. موقع برگشت آن اثر به موزه، اصالت آن به همین شیوه بررسی می شود تا از اصل بودن آن اطمینان حاصل شود. علاوه براین، کارشناسی های داخلی هم انجام می شود. هزینه زیادی صرف این کار پرزحمت می شود و برای هر تابلو مبلغی بین 10 تا 15 هزار دلار پیش بینی شده است. اینکه چه کسی دروغ می گوید چه کسی راست، اهمیتی ندارد به تعبیر اسپینوزا ملاک حقیقت، حقیقت است و ملاک دروغ نیز حقیقت است.