روز و ماه و سالش خیلی مهم نیست... آنچه دل من را به عنوان یکی از شیفتگان موسیقی گرم می کند، حضور فرخنده اش است در عرصه «هنر».

«فضل الله توکل» هنرمندی است بزرگ، متعلق به نسل پرمهر برنامه «گل ها» که سرزمین ما همیشه با احترام و حسرت از آنها یاد خواهد کرد و البته سهم «استاد» توکل در پاکیزگی این برنامه هیچ گاه فراموش نخواهد شد.

«مضراب»های سنجیده و آراسته او ریشه های عمیقی دارد از هم نشینی او با گام های بلندی مانند غلامحسین بنان، حسین قوامی، پرویز یاحقی، جلیل شهناز، نادر گلچین، اسدالله ملک، محمدی خوانساری، فرهنگ شریف و بزرگانی از این سطح. آثار برجای مانده (و البته در دست انتشار) او نمایی است از هنرمندی ساده و بی ادعایش و «نوا»ی خوش آهنگ استاد یادگاری است از حضور ارزشمند هنرمندان قدیمی و توانایی او در پدیدارکردن فضاهایی پر از نوستالژی قابل احترام و البته ستایش.

ملودی هایش هم چشم اندازی است از تکنیک های قوی، استایل زیبا و پرحس وحال که حالابه سختی می توان نمونه هایی از این دست را بین آثار خلق شده این روزگار پیدا کرد. علاوه بر همه اینها استاد توکل در همه عمر هنری خود نه یک نوازنده صرف ساز سنتور و یک آهنگ ساز خلاق بلکه پژوهشگری است کنجکاو که حاصل تکاپوی او در همه این سال ها سرودن ده ها ترانه ارزشمند با مضامین مختلف اجتماعی، اخلاقی و عاطفی است که امید است ناشری پیدا شود تا غباری از روی دست نوشته های استاد بزداید. آن وقت است که ما دوباره ترانه خوب می شنویم و روزگارمان خوش می شود. من فضل الله توکل را دوست دارم؛ او نه تنها یادگار ارزشمند موسیقی قدیم ماست که از آخرین بازمانده های مردم شریف و اصیل خیابان شهباز است، همان جا که خاستگاه اکبر گلپایگانی، ایرج، وفایی ها، جهانگیر ملک و... بود.

امروز روز عزیزی است.

آمدن... بودن و ماندن او را به همه اهالی هنر تبریک می گویم.