سیاست و هنر هیچ گاه جدا و سوای یکدیگر نزیسته اند، حتی آن اثری که گمان می برد خالی از سویه های اجتماعی و سیاسی است، همواره ارجاعی پنهان به مفاهیم و مضامین سیاسی را درون خود دارد. هرچند رفتن به سراغ سوژه هایی از این دست همواره این خطر را دارد که فیلم یا تئاتر را در حد بیانیه و مقاله ای سیاسی تنزل دهد و از جلوه های هنری آن بکاهد. سوای همه محدودیت ها و موانعی که در پرداختن به سوژه ای سیاسی یا اجتماعی وجود دارد، قدم نهادن در این وادی اشراف همزمان بر دو حوزه را می طلبد. نخست چارچوب و الگوی هنری که مولف آن را برگزیده و سپس آگاهی از واقعیاتی که دست مایه اثر می شود و اغلب زیر غبار تاریخ و گذر زمان مدفون