یکی از پدیده هایی که در شکل گیری و تداوم هویت شهر موثر و ارزشمند است، خاطرات آن شهر است. خاطراتی که باید به آنها توجه ویژه و خاص داشت. از طرف دیگر سرمایه های فرهنگی و اجتماعی و به طور کلی انسانی یک جامعه، مهم ترین سرمایه هایی هستند که جامعه مبتنی بر آنها می تواند روند حرکتی خود را انجام دهد. این هویت و آن خاطره ها باید حفظ شوند و به نسل بعدی برسند. احترام گذاشتن به اساتید و بزرگان کشور، امری است که جزو اصول اخلاقی کشور ما به شمار می رود. امروزه نه در کشور ما بلکه در همه دنیا مساله شناخت و آگاهی نسبت به بزرگان تاریخ کشور از اولویت بالایی برخوردار است که این موضوع در قالب معرفی و شناسایی سرمایه های یک ملت به خود آن ملت و نسل آینده آن صورت می گیرد. با ثبت و حفظ خانه هایی که چهره های بزرگ ایرانی در آن زندگی کردند و تبدیل این خانه ها به موزه، باعث می شود تا نسل جوان با نحوه زیست این چهره ها آشنا شود. یک خانه - موزه پدیده ای است رفتار، نوع زندگی و انعکاس مادی اندیشه های آن فردی که خانه اش تبدیل به موزه شده را به تصویر می کشد و ما می توانیم با آن فرد در قالب رفتن به خانه اش آشنا شویم. بنابراین تغییر بیش از حد فضای خانه فردی که خانه اش ثبت ملی شده پسندیده نیست و اگر تغییری هم ایجاد می شود باید در ارتباط با علایق و شهرتی باشد که ما برای آن فرد قایل هستیم. اما اینکه گاهی ذکر می شود چرا خانه فلان شخص را ثبت ملی نکرده اند که البته این موضوع اهتمام میراث فرهنگی و بخش های مرتبط را طلب می کند، اما در این میان باید بدانیم، خانه هایی که مالک خصوصی دارند ابتدا باید مالک برای ثبت آن خانه رضایت دهد و اگر مالک رضایت ندهد در نهایت خانه تخریب می شود. مثلادر ثبت ملی خانه احمدشاملو همسر او بسیار تاثیرگذار بوده است. البته در این زمینه شهرداری ها که مدیران اصلی شهر هستند با استفاده از سرمایه ها و منابع مالی که از خود مردم شهر حاصل می شود، می توانند این خانه ها را خریده و برای آیندگان به جا بگذارند.

شت شفاهی تنظیم شده است.