از در نمایشگاه مطبوعات که وارد می شوند؛ هیچ کس با آنها کاری ندارد. نه ماموری جلوی راه آنها را می گیرد نه کسی روی از آنها برمی گرداند، نه کودکی از آنها می ترسد، نه بزرگی از آنها می گریزد. زنان و مردان کارتن خواب بهبودیافته ای که یاورانی از موسسه «طلوع بی نشان ها» بر تن آنها پیراهن مهربانی و اعتماد پوشانده اند. هرچند هنوز زخم های روزگار «ژنده پوشی» را فراموش نکردند اما یک چیز را پذیرفته اند تقصیر را به گردن کسی انداختن دردی از آنها دوا نمی کند. ولی از جامعه می خواهند «بی قضاوت» دست یاری به سوی کسانی دراز کنند که یک لغزش، یک اشتباه و یک نامهربانی آنها را به حاشیه شهر کشاند تا درآتش بی کسی و فراموشی دود شوند.