این که هر فرد مالک وسیله نقلیه ای باشد به عنوان مصداقی از مالکیت خصوصی در جامعه مورد قبول است با این حال نحوه استفاده از وسیله نقلیه اما و اگرهایی دارد و استفاده از آن در هر شرایطی مجاز نیست. شرایط استفاده از وسیله نقلیه باید به گونه ای باشد که به دیگر شهروندان آسیب نزند.

در حالی که هم اکنون در ترافیک های سنگین راننده هایی را در خودروهای تک سرنشین می بینیم که نه تنها با حضورشان در خیابان ها، بار ترافیک را افزون می کنند بلکه نقشی مهم در افزایش آلودگی هوا دارند و این یعنی تضییع حق شهروندان دیگر.

برای حل بحران فراوانی خودروهای تک سرنشین، نخستین گام، توسعه حمل ونقل عمومی است، وقتی شهروندی مطمئن باشد که در فاصله ای کوتاه از محل کارش می تواند بسرعت، با آرامش و بدون تنش و بحران از وسیله نقلیه ای عمومی استفاده کند طبیعتا به سوی استفاده از این نوع وسایل به جای استفاده از خودروی شخصی و ماندن در ترافیک ترغیب می شود.

گام دیگر، مساله تغییر نگرش مردم نسبت به استفاده از وسیله نقلیه شخصی است. اگر مردم به این باور برسند که استفاده نادرست از وسیله نقلیه شخصی تضییع حقوق انسان های دیگر است و در این زمینه فرهنگسازی شود آنگاه مسلما به فکر استفاده بیشتر از وسایل نقلیه عمومی، می افتند یا راه هایی خلاقانه برای کاهش شمار خودروهای شخصی پیدا می کنند. برای نمونه در برخی از کشورها، شماری از هم محله ای ها، همسایه ها، هم مسیر ها یا همکارها گروه هایی کوچک تشکیل می دهند و با یکدیگر قرار می گذارند تا هر روز از هفته فقط یک نفرشان خودروی شخصی اش را به خیابان ببرد و مسئولیت رساندن دیگران را به محل کار یا منزل عهده دار شود. البته از این نوع طرح ها فراوان است؛ طرح هایی هوشمندانه که نشان می دهد هر یک از شهروندان به خودی خود می تواند نقشی در کاهش بار ترافیکی و آلودگی هوای شهرشان داشته باشد.