همیشه صدایی هست که ما را به خود می خواند، به خویشتن خویش، به آن لایه های احساس و اندیشه و ما را رها می کند در رویاهایی که بلوغ انسانیت در آن متجلی است. و صدای محمد نوری برای من و بسیاری از هنردوستان از نسل های مختلف در این نیم قرن چنین است. محمد نوری در گلایه آمیزترین اشعار ترانه هایش پیام امید را می توان شنید. پیامی از زندگی و حتی در آن آخرین دقایق زندگی اش تسلیم ناامیدی نشد. نه برای زندگی خودش، بلکه برای چگونه زیستن، با دیگران و برای دیگران زیستن. می گفت: «ترانه و کلام باید زندگی را فریاد بزند، بالاخره اگر شکوه ای هست برای پاک کردن دل از زنگار دلتنگی هاست ولی امید چشمه پیوندها و مهربانی هاست»