زخم ها که از سوزش بیفتند، درد که نم نم سبک شود، آن وقت زمان سوگواری فرا می رسد؛ زمانی که باید واقعیت را گفت؛ واقعیت تلخ. داستان رفتن آن که بوده و حالانیست. چند وقت گذشته؟! خاکسپاری، ختم و چهلمش هم تمام شده اما دختر، تازه فهمیده. حالامی داند چرا وقتی بعد از سه هفته به هوش آمده، او را کنار خود ندیده است. آخرین تصویری که به یاد می آورد، یک نور شدید است که چشم هایش را زده. یادش می آید دستش را جلوی صورتش گرفته. دو تا دست را محکم به صورتش چسبانده. بعد از آن، هیچ چیز را به خاطر نمی آورد. جیغ زده؟! نمی داند. فریاد کشیده؟! نمی داند. مهران آن موقع چه کار می کرده؟! درد کشیده؟! نمی داند. کاش چیزی نفهمیده باشد. کاش درد نکشیده باشد.