سال های 84 تا 92، سال های هشدار و انذار «آیت الله» پیرامون شرایط ایران بود. دورانی که چهار سال آن، رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام بر کرسی ریاست مجلس خبرگان رهبری هم نشسته بود. فرازوفرودهای آن سال ها اما چهره باسابقه سیاسی ایران را گوشه نشین نکرد. برعکس آنان که عمر دولت خود را با حمله به نام و نشان هاشمی گره زده بودند، دوامی نداشتند، چرا که ایران در خطر قرار گرفته بود و مردم این واقعیت تلخ را درک کرده بودند.

سه سال بعد در روزهای سرد و پربیم و هراس زمستان سال 91 وقتی نظریه پردازان جریان اصلاحات با توجه به فضای نابرابر آن روزها، فقط حضور آیت الله هاشمی یا رئیس جمهور دوران اصلاحات در انتخابات 24 خرداد 92 را راه چاره گذر از بحران می دانستند، همه نگاه ها باز هم به ورودی مجمع تشخیص مصلحت نظام دوخته شده بود؛ وقتی با مشورت و هم فکری رئیس جمهور دوران اصلاحات، این بار بر دوش رئیس جمهور دولت سازندگی گذاشته شد، سیل دیدارهای اقشار مختلف با آیت الله آغاز شد. با دقت مثال زدنی و با استدلال و آمار، آنچه را بر کشور در آن دوران هشت ساله گذشته بود، روایت می کرد و از راه های بازگشت به پیش از آن می گفت. در یکی از دیدارهایی که با جمعی محدود میهمانش بودیم، از ایشان پرسیدم واقعا امکان بهبود شرایط وجود دارد؟ تاکید کرد لحظه ای تردید ندارم که آگاهی مردم، هر مانعی را از سر راه توسعه بر خواهد داشت و این آگاهی، در هیچ دوره ای در ایران مانند امروز نبوده است. او روز ثبت نام در موج جمعیت میدان فاطمی و در جای جای ایران، اثر این آگاهی را به رخ همگان کشید. آیت الله تا واپسین لحظات حیات، به این آگاهی بالید، دولت برخاسته از آن را ستایش کرد و تکلیف امید و همبستگی برای اعتلای ایران را به همه یادآوری کرد. ناباورانه، با بهت و اندوه، جملات او را تکرار خواهیم کرد.