ورود برق به مازندران با کارخانه های برق حرارتی همزمان بوده است نخستین کارخانه برق حرارتی در استان مازندران و گلستان در بندر گز در روز 5 دی ماه 1269 به همت بازرگان مشهوری به نام «قاسم اف» خریداری و احداث شد. پس از این شهر به تدریج بابل، ساری و... دارای روشنایی و برق شدند. تا پیش از برپایی شرکت برق منطقه ای مازندران و در دورانی که رد پای برق در گیلان به تاسیسات خوشتاریا در بندرانزلی می رسد، در مازندران رغبت چندانی به نصب تاسیسات برقی وجود نداشت و نخستین گزارش در این باره به سال 1307ه.ش می رسد که ایجاد تاسیسات برق در گیلان و گرگان نظر یک بابلی را جلب و وی را به اقدامی همانند وادار می کند. در آن سال ها فلسفی و شرکا نخستین مولد برق را به قدرت 150کیلو وات در گرگان نصب و راه اندازی کرد. شهرهای دیگر مازندران همچنان از نیروی برق بی بهره بودند تا آنکه در 1315 ه.ش توسط ارباب رستم سهیل موتوری به قدرت 60 کیلو وات در آمل نصب و به بهره برداری رسید.

ابتدا شمار مشترکان در مازندران بسیار اندک بود؛ به طوری که جمع کل مشترکان شهر ساری در 1321 ه.ش به یکصد و بیست مشترک می رسید و تنها 200 چراغ روشنایی معابر وجود داشت. در سال های دهه 20 حضور بخش خصوصی در صنعت برق استان کمرنگ تر شد و رفته رفته شهرداری ها عهده دار تولید و توزیع برق در نقاط زیر پوشش مدیریت خود شدند. این روند به کندی پیش می رفت. در سال های دهه 30 بود که کار مرمت و نوسازی شبکه های برق، آن هم در برخی شهرها همراه با نصب مولدهای پرقدرت جدید به وسیله شهرداری ها صورت پذیرفت و حتی برخی شهرداری ها برق های خصوصی چند شهر را زیر پوشش مدیریت خود بردند و این وضع تا تشکیل وزارت آب و برق و شرکت های وابسته به آن کمابیش ادامه داشت.