همهمه شد. خیابان را بسته بودند. چراغ سبز بود، اما پلیسی بی سیم به دست روبه روی ماشین ها ایستاده بود و نمی گذاشت از چراغ سبز رد شوند. تایمر کم و کم تر می شد اما پلیس راه را بسته بود. بی سیم را بالامی آورد و چیزهایی می گفت. چیزهایی که در غروب خفه میدان فردوسی، با آن ساختمان های بلند پیرامونش می افتاد روی آسفالت خیابان.

چراغ دوباره قرمز شد و از آن سوی میدان، چراغ سبز شد تا ماشین ها بروند. اما آن طرف هم پلیسی ایستاده بود، بی سیم به دست و او هم راه را برای ورود ماشین ها بسته بود. انگار در یک لحظه زمان در میدان فردوسی فریز شد. نه ماشینی می آمد و نه ماشینی می رفت. همه وسایل نقلیه ایستاده بودند. عابران هم همین طور. باد می وزید و از غرب به شرق می گذشت. تنها چند لحظه، همه چیز ایستاده بود. کسی دکمه «pause» را در میدان فردوسی فشرده بود.