خواهرم خیلی شکسته و رنجور شده بود. گفت می خواد از شوهرش طلاق بگیره. زیاد تعجب نکردم. بالاخره خواهرم بود و خیلی خوب می شناختمش. می دونستم مدت هاس با شوهرش اختلاف داره. دعوت کردم که بریم توی اتاق معاون اداره تا راحت تر با هم حرف بزنیم. جلو چشمای فضول همکاران نمی شد نشست و اون هم بخواد شوهرش رو نفرین کنه و اشک بریزه. همیشه پیش همکارا پز می دادم که من توی یه خانواده اصیل بزرگ شدم.

توی اتاق معاون اداره که رفتیم خواهرم زد زیر گریه. از حال و روزش دلم سوخت. یاد بچگی خودمون افتادم که هر روز خدا با هم دعوا داشتیم و تا چیزی می شد می زد زیر گریه. یه سیگار روشن کردم و نشستم به دود کردن. ترجیح دادم سکوت کنم. خواهرم با گریه شروع کرد به حرف زدن و گفت: