یکی از همان روزهای سرد زمستانی چارباغ است که عادله دواچی مدام می آید پشت شیشه قدی کنار هتل و به هر بهانه ای چارباغ را تماشا می کند شاید آشنایی ببیند. شاید کسی، چه می داند چه کسی را، ببیند. نه هاشولی نه مغازه دارها، خیر، کسی نیست. می رود طبقه بالابه نظافت اتاق ها. اتاق پنج، مهمان خارجی دارد که رفتند. رفت وروب و تمیز کردن میز و صندلی و عوض کردن ملافه و روبالشی ها و: «ا. قلمکاراشانا نبردن!» می پیچد تا بیاورد بسپرد به آقا مهدی. بیرون که می آید از مهتابی هتل سوز می زند به صورتش! یک آن به دست هایش نگاه می کند: «چوب می شد.» و می رود از پله ها پایین. سپردنی را می سپرد و ملافه ها را می اندازد رختشویخانه و دوباره می آید پشت شیشه که خشک می شود.