در اوایل قرن بیستم «آلویس آلزایمر» بیماری را در دهه پنجم زندگی گزارش کرد که به صورت پیشرونده دچار زوال عقل و کاهش توانایی های مغزی شده بود. بررسی مغز این بیمار بعد از مرگ اضافه بر کوچک شدن مغز، رسوب ماده آمیلویید را نشان می داد. تا سال ها بعد از این تاریخ فقط تعداد انگشت شماری بیمار مشابه او گزارش شدند و در آن سال ها بیماری ای که «آلزایمر» توصیف کرده بود، بیماری نادری به شمار می رفت. خود او این بیماری را «زوال عقل قبل از پیری» (Presenile) نام داد، چراکه تصورات عمومی در آن زمان زوال عقل در زمان پیری را بیماری تلقی نمی کرد؛ با وجود این واقعیت که همه می دانستند بسیاری از مردم هنگام پیری دچار زوال عقل نمی شوند! و در بسیاری موارد حتی سالمندی را دوران ریش سفیدی یعنی عقل بیشتر به حساب می آوردند و البته کسی هم به این تناقض نمی اندیشید.