چند روز از واقعه می گذرد. از آن شب بهت و حیرت گذر کردیم. روز شکوه و حماسه اکبر را هم پشت سر گذاشتیم. بی تردید همه آمدیم. از چپ تا راست. از دست هایی که بلند شده بود تا چشمان داغدار.

در شب حادثه در مدت کوتاهی نام هاشمی رفسنجانی جزء ترندهای برتر جهان شد؛ چه به فارسی و چه به انگلیسی. در روز تشییع نیز همچنان این اطلاع رسانی وجود داشت. همچنان همه با انواع هشتگ ها در شبکه های مختلف مجازی و عمومی به دنبال انتشار اخبار و شواهد خود بودند. حتی رئیس جمهور هم از توییتر استفاده کرد تا پیام خود، ساختن پل به جای دیوار را سریع تر و رساتر به مردم برساند.

روزنامه ها همچنان عزادار باقی ماندند. اگر وطن امروز تیتر «بدرقه بزرگوارانه» را انتخاب کرد، روزنامه ها با انتشار گزارش ها و عکس هایی سعی داشتند شکوه حضور را به تصویر بکشند و به نوعی تشکر خانواده و شگفتی خود را از حضور حدود 2،5میلیون نفر در این تشییع به تصویر بکشند.

رسانه های خارجی روزنامه های دیروز را عزادار نامیدند و برخی دیگر نظیر نیویورک تایمز با عکسی بزرگ، روایتی از صحنه های تشییع را گزارش می کنند.

اما آنچه که سبب می شود این مراسم متفاوت شود، حجم حضور مردمی است که هرکدام روایتی از ماجرا را بیان کردند. حضور تعداد زیاد عکاسان در مراسم دیروز هم قابل توجه بود، حتی می توان گفت چندین وچندبرابر مراسم هایی نظیر زلزله بم یا بدرقه کیارستمی. غیر از صداوسیما که انواع امکانات را در اختیار داشت، آنان برای ثبت لحظه ای ماندگار از دیوارها و میله ها بالارفتند، شاید تا سال ها بتوان از تشییع آیت الله خاطره ساخت.

در کنار آنها تعداد زیاد آدم های حاضر هرکدام از زاویه خود عکس ها و فیلم ها را منتشر کردند، اما همه در نکته ای مشترک بودند؛ تعداد زیاد آدم های حاضر در تشییع. شاید باید کمی زمان بگذرد تا عکسی ماندگار را بعدتر بتوانیم ببینیم؛ عکسی که لحظه ای متفاوت باشد مانند آنچه ایسنا در شب اول گرفت، اما برای هر خبرنگار ایرانی شاید در طول زندگی اش چندبار فرصت حضور در مراسم هایی نظیر این رخ دهد و بی تردید در مراسم تشییع آیت الله هاشمی رفسنجانی اتفاق های عجیبی رخ داده که بعدتر می تواند از آنها بنویسد و روایت کند.