درست است که مرگ «داد» است، اما آدمی همواره این «داد» را برنمی تابد. عشق دلدوز و دلسوز آدمی به حیات و مظاهر آن آدمی را به «بانگ و فریاد» وامی دارد.

همه کارهای جهان را در است

مگر مرگ کان را دری دیگر است

ولی آنان که در چشم هر مصفای خرد و حکمت و عرفان و عشق رویین تن شده و از سوی دیگر جان پاک خود را برای لدیه به حضرت دوست هماره بر کف دست گرفته اند، به راز جاودانگی دست یافته اند و داس مرگ را بر مزرعه حیات آنان دستی نیست. آنان در گذر ایام جاودانه، بر آسمان حیات بشری درخشیده اند و تا زمان درگذر است و زمین حیات را تجربه می کند، آنان بی مرگ بر بستر حیات جوامع بشری ماندگار مانده و زنگ و رنگ کدورات و مرگ نگرفته اند.