والیبال ایران، مصداقی شده است برای مثل «هر که بامش بیش برفش بیشتر» زیرا هر روز که از برنامه هایش با دو هدف داخلی و بین المللی می گذرد، حرف هایی شنیده می شود که گاه به دل نمی نشیند. لیگ برتر والیبال، قربانی اقتصاد ورزش و وعده خوبان شده که در پس ماجرا از نقد کردن چک بازیکنان پای باجه های بانک خبری نیست. رفت و برگشت تیم ها و احکام انضباطی در لیگ برتر، حاشیه های دیگر والیبال است و یک سازمان لیگ با تصمیمات واکنشی و هیجانی که اتفاقات را با حضور بموقع رسانه ها در میدان بخوبی تجزیه و تحلیل نمی کند و حرف هایی به بیرون درز می کند که زمان گفتنشان مناسب نیست.

والیبال در بعد بین المللی هم سرخط خبرهاست. هر چند سیستم باز مذاکره کننده با مربیان خارجی، گاه با گمانه سازی و شبهه افکنی روبه رو بوده اما روند انتخاب سرمربی برای تیم ملی، از وجود تفکر و برنامه ریزی پایدار برای رویدادهای مهم بین المللی خبر می دهد وشرایط موجود ایجاب می کند، زمان بیشتری به این کار اختصاص یابد. خارج از اشتباه های خودی و جریان های اطراف این ورزش، برای والیبال که در این سال ها بر اعتبار بین المللی ورزش ایران اضافه کرده و به عنوان فدراسیون کارآمد بویژه در مدل اقتصادی با تامین منابع مالی مطرح بوده، به صبر و شکیبایی بیشتر در تحلیل وضعیت نیاز است حال آن که ممکن است جریان های نقد شتابزده به این ورزش که با ریل گذاری مناسب در مسیر گستردگی و بالندگی است، آسیب جدی بزند. فراموش نکنیم فرصت های ایجاد شده جهانی در والیبال را تعداد دیگری از فدراسیون ها هم داشتند اما پراکندگی نیروها و اختلافات آنها، بی توجهی به رویکرد اقتصادی در ورزش و مدیریت نکردن منابع انسانی که شیوه معروف و ناکارآمد اداره برخی فدراسیون های ورزشی طی سال های اخیر بوده مانع پیشرفت سایر ورزش ها به اندازه والیبال شده است.

این ورزش با اهداف جهانی علاوه بر نقد درون و واکاوی برخی مشکلات داخلی و بین المللی، این روزها برای برنامه ریزی در مرحله جدید بعد از المپیک 2016 به آرامش توام با تمرکز نیاز دارد تا همچنان یکی از وجوه مهم اعتبار بین المللی ورزش ایران در والیبال جهان باشد.