«مسکوب اقلیم حضور بود، او از آثارش بزرگ تر بود.» این را داریوش شایگان در وصف شاهرخ مسکوب گفته است. چنین توصیفی را اگر از متن معمول و متداول یک تعارف یا اظهار محبت دوستی به دوست دیگر جدا کنیم و در متن زندگی و آثار خود مسکوب بخوانیم به معنایی متفاوت تر از معنای ظاهری و دم دستی آن می رسیم؛ به اینکه آری، شاهرخ مسکوب به راستی بزرگ تر از آثارش بوده است نه به این معنا که آنچه از مسکوب مانده فاقد ارزش است بلکه به این معنا که مسکوب بسیاری از آثارش را به مثابه حاشیه هایی بر متن هایی بزرگ نوشته است. به واقع شیفتگی او به متن و به ویژه متن مکتوب چنان است که ترجیح می دهد در حاشیه متن های بزرگ زندگی کند بی