یکی از مباحثی که این روزها مطرح است، بحث حق نامزدشدن زنان در انتخابات ریاست جمهوری است. همان نکته ای که سخنگوی شورای نگهبان، گفته است. همان نکته ای که سال هاست بیان می شود که معنی «رجل سیاسی» واضح نیست و مصداق های آن را می توان تفسیر کرد. یکی از زنانی که در این سال ها نامش به عنوان نامزد ریاست جمهوری مطرح بود و البته هرسال نیز رد صلاحیت می شد، اعظم طالقانی بود؛ اما این روزها انگار اتفاقی دیگر افتاده؛ چندی است نام «مرضیه دستجردی» به عنوان نامزد احتمالی اصولگرایان مطرح است. او به عنوان اولین وزیر زن بعد از انقلاب اسلامی در دولت احمدی نژاد، توانسته بود رای اعتماد را از مجلس همسو دریافت کند؛ البته نتوانست دوران وزارت خود را به پایان برساند. اما بیان این موضوع در شبکه های اجتماعی توانسته با بازخوردهای زیادی روبه رو شود. بسیاری معتقدند انتخاب اولین رئیس جمهور زن می تواند قدمی در راستای بازشدن فضا برای زنان باشد اما برخی دیگر انجام این خواسته را پاسخی به نیاز جامعه و افزایش حضور اجتماعی زنان می دانند. ازسوی دیگر مخالفان به عملکرد نامطلوب برخی از زنان نماینده مجلس اصولگرا اشاره کرده اند و عده ای دیگر هم در مخالفت هایشان به ساختار مردانه سیاسی ایران اشاره می کنند که امکان تجربه کردن و موفق شدن را حتی برای زنان سیاست مدار شناخته شده مانند ابتکار و مولاوردی و... ناممکن می کند. برخی از افراد سوال های جالبی را مطرح کرده اند: مثلااینکه فعالان زن با چه هدفی حاضرند به صرف زن بودن، یک کاندیدا، او را انتخاب کنند.