صدای شلیک ضدهوایی های عصر دوشنبه خیلی تاثیرگذار بود؛ برای هرکسی به نوعی. آنها که مستقیما دیدند یا شنیدند یک جور و آنهایی که در فضای مجازی دیدند و شنیدند جور دیگر. مرا که فرستاد به دهه 60 و آن ضدهوایی های واقعی که همه می شنیدندشان. آن ضدهوایی ها آن قدر وحشتناک بودند که تا چند سال بعد از پایان جنگ نیز هر صدایی؛ از رعدوبرق گرفته تا خالی کردن تیرآهن برای برج سازی خانه های بغلی، ما را می ترساند که نکند حمله هوایی شده باشد؛ البته آن زمان آژیر هم داشتیم و وقتی آژیر نبود، خیالمان راحت می شد که خبری نیست، اما از آن روزگاران پر از تیربار هوایی دیگر 30 سالی گذشته است. دیگر یادمان رفته آن وحشت و آن سوژه